Ελπίς On Line

Με το χρόνο όλες σχεδόν οι σχετικές εμπειρίες συναιρούνται σε μία αίσθηση αποκλεισμού. Μαθαίνεις, συνηθίζεις να αποφεύγεις τα μπαρ, τις ταβέρνες, τα καφέ που δεν έχουν τραπεζάκια έξω· να αποχωρείς διακριτικά στην κορύφωση του πάρτι, όταν οι παρέες ντουμανιάζουν το χώρο· να παρακαλείς ευγενικά τον ταξιτζή να μην καπνίσει μέχρι το τέλος της διαδρομής· να βρίσκεσαι στη δυσάρεστη θέση να απολογηθείς για την υγεία σου, όταν ο ταξιτζής σε ρωτά για την απροσδόκητη παράκλησή σου· να θέτεις ως όρο επαγγελματικής συνεργασίας το άκαπνο περιβάλλον· να μετράς το χρόνο που μπορείς να αντέξεις μέσα στην αίθουσα σύσκεψης με τον καπνιστή πελάτη· να διεκδικείς άλλοτε μαχητικά και άλλοτε διακριτικά την κάθε σου ανάσα, ακόμα και μέσα στο σπίτι σου, όταν, ας πούμε, ο υδραυλικός θεωρεί αυτονόητο ότι μπορεί να καπνίσει μέχρι εσύ να του φέρεις ένα ποτήρι νερό από την κουζίνα. Όλα αυτά και πολλά άλλα τα μαθαίνεις, τα συνηθίζεις και λες αυτή η φυλακή μου έλαχε: το άσθμα μου.

Και μετά κάνεις ένα ταξίδι σε μια άλλη χώρα, με άλλους νόμους κι άλλους τρόπους και συνειδητοποιείς ότι η φυλακή σου είναι οι νόμοι, οι τρόποι και οι άνθρωποι του τόπου σου.