tag:blogger.com,1999:blog-237678402024-03-08T05:00:29.262+02:00Ελπίς On LineΣκόρπια φύλλα με σημειώσεις, σκέψεις, εικόνες, αναμνήσεις και στίχουςΕλπίςhttp://www.blogger.com/profile/15928838007548966590noreply@blogger.comBlogger30125tag:blogger.com,1999:blog-23767840.post-34624860282862598682009-11-19T00:41:00.009+02:002010-01-29T01:22:41.629+02:00Ρώμη<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCJN_ohqrlht-E9EEKedSNHXfX9au4fsAegNU6BLsFR4itBo4Nl8eIFSHf237av5RPkPtDgfpELCdV-L82b0jyay-MZTnldaXYWNUaqrrltA515X1Ika_Qa70dSRGbz_zNpLlA/s1600-h/rome2.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 295px; FLOAT: left; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5431928131109352642" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCJN_ohqrlht-E9EEKedSNHXfX9au4fsAegNU6BLsFR4itBo4Nl8eIFSHf237av5RPkPtDgfpELCdV-L82b0jyay-MZTnldaXYWNUaqrrltA515X1Ika_Qa70dSRGbz_zNpLlA/s400/rome2.jpg" /></a>Περπατώντα στους δρόμους της Ρώμης τίποτε δε απολαύσαμε περισσότερο και πιο βαθιά από τους αρχαιολογικούς χώρους της και τα Μουσεία της.<br /><br />Το Κολοσαίο, τον Παλατίνο λόφο, τη Ρωμαϊκή Αγορά, τα δίδυμα Μουσείο του Καπιτωλείου, το Κάστρο του Αρχαγγέλου, τα Μουσεία του Βατικανού (πολύ σωστός ο πληθυντικός).<br /><br />Τις εκκλησίες Μουσεία: Τον Άγιο Πέτρο, το Πάνθεον, τη Σάντα Μαρία Σόπρα Μινέρβα, τη Σάντα Μαρία ντέλα Βιτόρια.<br /><br />Μια πόλη με το μουσειακό ιστορικό κέντρο, τις πλατείες, τα αγάλματα, τα συντριβάνια και τους οβελίκους.<br /><br />Ευχαριστούμε Ρώμη!<br /><br />We' ll be back. (Έχουμε πολλά να δουμε ακόμα.)<br /><br /><br /><br /><p align="left"></p>Ελπίςhttp://www.blogger.com/profile/15928838007548966590noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-23767840.post-57215067981107281612009-04-17T17:34:00.001+03:002009-09-02T18:08:01.293+03:00Τα αβγά<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisTJFjIUze_evuf5A8_mDDsrE8zs5stl6asDmIhyKXhpzMzaQLv6rJ9yFXs7numH-XTK3aINLMU8bSqKfP61JOWnVqh5xIJMUzlPzBWfqh4qPoru7FAQbvUSSMZTLQv8kcW9ey/s1600-h/easter+eggs.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5376878684709188226" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisTJFjIUze_evuf5A8_mDDsrE8zs5stl6asDmIhyKXhpzMzaQLv6rJ9yFXs7numH-XTK3aINLMU8bSqKfP61JOWnVqh5xIJMUzlPzBWfqh4qPoru7FAQbvUSSMZTLQv8kcW9ey/s400/easter+eggs.jpg" /></a><br />Είναι δεύτερη φορά φέτος που βάφω κόκκινα αβγά. Όχι ότι είναι απαραίτητο, αφού εμείς θα κάνουμε Ανάσταση στο πατρικό μου και τα αβγά δε βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των διατροφικών μας επιλογών. Αλλά να, έτσι, για το καλό... ή μήπως έρθει η ανηψιά μου και της δώσω το κόκκινο αβγό της!<br /><br />Όταν ήμουν μικρή θεωρούσα το βάψιμο μπερδεμένη υπόθεση. Η μάνα μου έβαφε καμιά σαρανταριά μέσα σε στη χάλκινη κατσαρόλα της γιαγιάς μου το εσωτερικό της οποίας με τα χρόνια είχε γίνει κατακκόκινο από τη βαφή. Πολλά τα διακοσμούσε χρησιμοποιώντας φύλλα από τα φυτά της βεράντας (πλούμπες). Τα υπόλοιπα τα παραλαμβάναμε εμείς το απόγευμα της Μ. Πέμπτης και τα στολίζαμε (;) με αστείες πασχαλινές χαλκομανίες, απ' αυτές που ξεκολλούσαν από το χαρτάκι τους αν τις άφηνες λίγο σε ένα βαθύ πιατάκι με νερό. Κρατούσε όμως οπωσδήποτε ένα αδιακόσμητο για να το βάλει στο εικονοστάσι. Κοντολογίς η όλη υπόθεση έπαιρνε όλο το πρωινό και το μισό απόγευμα, μέχρι να ντυθούμε να ξεκινήσουμε για την Εκκλησία.<br /><br />Πέρυσι λοιπόν και φέτος ανακάλυψα με ανακούφιση ότι τα πράγματα δε χρειάζεται να είναι τόσο πολύπλοκα. Δέκα αβγά είναι αρκετά για μας. Ένα πακετάκι βιολογικής βαφής από κατάστημα βιολογικών προϊόντων είχε 2 φακελάκια βαφής, χρησιμοποιήσα το ένα πέρυσι και το άλλο φέτος. Στην ησύχία της ζεστής μικρής κουζίνας μου και όσο περίμενα τα τσουρέκια να φουσκώσουν, έπλυνα και στέγνωσα τα αβγά και μπλουμ στην ανοξείδωτη βαθιά κατσαρόλα με τη διαλυμένη βαφή· ήταν έτοιμα όλα σε μια "καζανιά" πριν περάσει μισή ώρα. Τα στέγνωσα τα γυάλισα και να τα στο τραπέζι!<br /><br />Καλό μας Πάσχα!Ελπίςhttp://www.blogger.com/profile/15928838007548966590noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-23767840.post-32745868001088311832008-08-30T19:41:00.005+03:002008-09-03T20:04:55.418+03:00Βιβλιοπωλεία<strong><span style="color:#33ccff;">+ Μου άρεσε</span></strong> που στον <a href="http://www.ianos.gr/">Ιανό </a>της Σταδίου, όταν έφτασα στο ταμείο με μία ταλαιπωρημένη έκδοση του '80 κόστους 36,5€, η ταμίας με ρώτησε "Γιατί κοστίζει τόσο αυτό;" και μετά από μια μίνι σύσκεψη με τους συνεργάτες της μου έκανε μια γενναία έκπτωση.<br /><strong><span style="color:#ff6666;">- Δεν μου άρεσε</span></strong> που στον Ευριπίδη του Χαλανδρίου Σάββατο μεσημέρι δεν υπήρχε ούτε ένας υπάλληλος να εξυπηρετήσει στον πρώτο όροφο και οι δύο υπάλληλοι του ισογείου προσπαθούσαν μάταια να τα βγάλουν πέρα με ουρές βιβλιόφιλων.Ελπίςhttp://www.blogger.com/profile/15928838007548966590noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-23767840.post-83176076137604931632008-08-18T12:03:00.005+03:002009-08-29T12:29:03.202+03:00Χίος - Στοά<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjU_lU0jttKf89svcAsXpFmTA0D2yRTpXPYJdV3wCj9nHWeiISfJfL-9aMr5Yg3elgWgMG0VBIipB9QomWa5WZQPwkDbT_vjGZq3LX4VTCNAWz5eu0B4JD0PyrX4GtF-tumCubg/s1600-h/stoa1.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 240px; FLOAT: left; HEIGHT: 320px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5375313519441505826" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjU_lU0jttKf89svcAsXpFmTA0D2yRTpXPYJdV3wCj9nHWeiISfJfL-9aMr5Yg3elgWgMG0VBIipB9QomWa5WZQPwkDbT_vjGZq3LX4VTCNAWz5eu0B4JD0PyrX4GtF-tumCubg/s320/stoa1.jpg" /></a> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_U8l8Ih2vj-Frc8ZI8c-Ja3eaou5vU052jqbaD8qg3nh4UKj3rgs-rPsidfrAhfcL9EHrvrpsPLB01zy65cgyYFq1atMRlAf3UeJhp12Lv3iPcCldNr37vPPPXXT6rm_KcjJX/s1600-h/stoa2.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 234px; FLOAT: right; HEIGHT: 320px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5375313373596403954" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_U8l8Ih2vj-Frc8ZI8c-Ja3eaou5vU052jqbaD8qg3nh4UKj3rgs-rPsidfrAhfcL9EHrvrpsPLB01zy65cgyYFq1atMRlAf3UeJhp12Lv3iPcCldNr37vPPPXXT6rm_KcjJX/s320/stoa2.jpg" /></a><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhd0hkaW7kL_hkEM8djhkSf2doipzXK_wM6lg0Kdl5mKhdQsZemwbjTSiYiUzLtno5CZmAuHGxBV5UeMWtGL3rgAdvGpKb5Q50IIURXE3nMrEPAsFgpHIy7pOwlcxv3cpKKt-Du/s1600-h/stoa3.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 239px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhd0hkaW7kL_hkEM8djhkSf2doipzXK_wM6lg0Kdl5mKhdQsZemwbjTSiYiUzLtno5CZmAuHGxBV5UeMWtGL3rgAdvGpKb5Q50IIURXE3nMrEPAsFgpHIy7pOwlcxv3cpKKt-Du/s320/stoa3.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5375315106880684962" /></a>Ελπίςhttp://www.blogger.com/profile/15928838007548966590noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-23767840.post-63780912851633608912008-05-11T19:20:00.002+03:002008-09-03T19:27:57.375+03:00Γιορτή της μητέρας<div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNioLGnoMIj6tcs25_w2xswT7mLYstbD7O8WYzHATpXNgrc_vxnvftm4bhwlcKD3VuFWKfm0xbc0vQjdCHH-pX8VCkEIWTT_Wh1pXhyphenhyphenJeKXVEgMD07_PU4dynxTb7Abv7XfktQ/s1600-h/DSC02243a.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5241832368509281794" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNioLGnoMIj6tcs25_w2xswT7mLYstbD7O8WYzHATpXNgrc_vxnvftm4bhwlcKD3VuFWKfm0xbc0vQjdCHH-pX8VCkEIWTT_Wh1pXhyphenhyphenJeKXVEgMD07_PU4dynxTb7Abv7XfktQ/s400/DSC02243a.JPG" border="0" /></a> Από μια γλυκιά παριζιάνικη βιτρίνα!</div>Ελπίςhttp://www.blogger.com/profile/15928838007548966590noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-23767840.post-23014067487465737502008-03-26T20:10:00.000+02:002008-09-03T20:52:01.827+03:00Παρίσι σ' ευχαριστούμε!<div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3SyCnAAp8HWK-pWvz-I_r8dw5uU1sr2eBEXEgwrdV46FxSvOdP91UB25ARGMelykSAb5OFOlkm6GtHQny4Iqh3H62Dv_c5tYHpkjLbGCj-jqBWZJvO6ED_f1jOeThyphenhyphenchFp0Az/s1600-h/DSC02242a.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5241843843277833874" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3SyCnAAp8HWK-pWvz-I_r8dw5uU1sr2eBEXEgwrdV46FxSvOdP91UB25ARGMelykSAb5OFOlkm6GtHQny4Iqh3H62Dv_c5tYHpkjLbGCj-jqBWZJvO6ED_f1jOeThyphenhyphenchFp0Az/s400/DSC02242a.JPG" border="0" /></a> Le Café de Flore<br /></div>Ελπίςhttp://www.blogger.com/profile/15928838007548966590noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-23767840.post-23185412048084517052008-03-25T01:44:00.000+02:002010-01-29T02:12:48.793+02:00Λούβρο<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKHYak6M1NAfzhs8a5pyZ9Vt8NmvTzsOWdpt0ELj5rCu79Ir4_2O6IVn9gdk5LxUhqGlEEOMqf8tiSWHykMX-NDp_JMf8okV1-WTwovnUyrY6RqH49lIzNV5D09pPfBu_4OEc3/s1600-h/paris+001.jpg"><img style="MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 320px; FLOAT: right; HEIGHT: 177px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5431941260337750786" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKHYak6M1NAfzhs8a5pyZ9Vt8NmvTzsOWdpt0ELj5rCu79Ir4_2O6IVn9gdk5LxUhqGlEEOMqf8tiSWHykMX-NDp_JMf8okV1-WTwovnUyrY6RqH49lIzNV5D09pPfBu_4OEc3/s320/paris+001.jpg" /></a> Το Λούβρο είναι μια αποκάλυψη των Αισθήσεων. Χάνεσαι στην ομορφιά του.<br /><br />Από την ώρα που βγήκα από την έξοδό του, αυτή που κοιτάει προς το ποτάμι, κατάλαβα ότι κάθε φορά που θα είχα μια δύσκολη χειμωνιάτικη μέρα θα άφηνα τη μνήμη μου να περιπλανηθεί στις αίσθουσές του και θα αισθανόμουν και πάλι αυτή τη χαρά που μόνο η ομορφιά μπορεί να εμπνεύσει!<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6bxq4eHW3hNoHeVbxaGQt-lF9r6pB3rulXvIA8y5DOo5-fByBU6BtXSwCHYR97WlopAC_XwQVX14iA3XxuCXLahVx0GKtZr8DGBWSXthSXT6Iy7F0TQ3QnJlyVIPwlIJr2UKz/s1600-h/paris+001.jpg"></a><br /><br /><div></div>Ελπίςhttp://www.blogger.com/profile/15928838007548966590noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-23767840.post-34541436342692565902008-02-02T10:17:00.000+02:002008-02-06T10:24:04.193+02:00Και είχα πάντα την απορία...γιατί η ψυχή συνεχίζει να θυμάται ακόμα κι όταν το μυαλό έχει ξαχάσει;Ελπίςhttp://www.blogger.com/profile/15928838007548966590noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-23767840.post-66477696333126352622007-10-01T00:27:00.000+03:002008-01-29T14:12:59.086+02:00The way I are<p align="center"><object height="355" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/iWg3IMN_rhU&rel=1"><param name="wmode" value="transparent"><embed src="http://www.youtube.com/v/iWg3IMN_rhU&rel=1" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" width="425" height="355"></embed></object></p><p></p><p align="center"><em><span style="font-size:85%;">Timbaland - The Way I Are featuring Keri Hilson, D.O.E. & Sebastian</span></em></p><p align="center"><em><span style="font-size:85%;"></span></em></p><p align="justify">Άκουσα μόνο λίγους στίχους από το ρεφρέν μια μέρα στο MAD και έπαθα κόλλημα. Η κρυστάλλινη φωνή της Keri Hilson τραγουδούσε <strong>'Cause I like you just the way you are</strong>. Τι άλλο μπορεί να ζητήσει μια γυναίκα από το να γουστάρει τον εραστή της, όπως ακριβώς είναι; Και μετά ο Timbaland ρωτούσε (ευλόγως) <strong>Can you handle me the way I are?</strong>· είναι γίγαντας ο άνθρωπος... να μην έχουμε και κανένα ατύχημα...</p><p align="justify">Γραμμή στο YouTube, πληκτρολόγησα τον (ιδιόρρυθμο) τίτλο στο πεδίο της αναζήτησης. Στη διπλανή καρτέλα του Internet Explorer κατέβαιναν ήδη οι στίχοι (γράφουν, μιλάνε, τραγουδάνε αργκό οι άνθρωποι, τι να σου κάνει το Proficiency;). Το άκουσα 2-3 φορές στη σειρά. Αίσθημα ευφορίας, μικρές χορευτικές κινήσεις πάνω και γύρω από την περιστρεφόμενη πολυθρόνα μου. <strong>We can't go nowhere exotic</strong>, την προειδοποιεί αυτός, αλλά αυτή του εμπιστεύεται την πιο ψηλή της νότα: <strong>Thug it out 'til we get it right!</strong> Ω, ναι! Είχα κολλήσει για τα καλά.</p><p align="justify">Μια ακόμα φορά... Ο Sebastian μπαίνει στο τελευταίο κουπλέ: <strong>Your body ain't Pamela Anderson, Its a struggle just to get you in the caravan!</strong> Μα τι λέει ο άνθρωπος! <strong>But listen baby girl, Before I let you lose a pound I'll buy a bigger car ... I love you just the way you are!</strong> Χα χα! Αυτά τώρα για καλό τα λέμε; Αυτός την αγαπάει ακριβώς όπως είναι, αλλά τη γουστάρει με τον ίδιο τρόπο; Συγγενεύουν αυτά ή το καθένα τραβάει το δρόμο του;</p><p align="justify">Ευτυχώς επανέρχεται το ρεφρέν και όλα βρίσκονται στα ίσα τους: <strong>Let me see ya strip, you can get a tip, 'cause I like you just the way you are!</strong></p><p>(Μετά το photoblogging δοκίμασα κι εγώ το videoblogging! Δεν ήταν και τόσο δύσκολο τελικά. Σε λίγο στη blogόσφαιρα θα σερβίρουμε και καφέ...) </p><p></p>Ελπίςhttp://www.blogger.com/profile/15928838007548966590noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-23767840.post-22888426287811966132007-09-14T00:50:00.000+03:002007-09-14T01:06:14.557+03:0010+1 πράγματα που (προσπαθώ να) κάνω για το περιβάλλον [επιμύθιο]<div align="justify">Ξεκινώντας αυτή τη σειρά αναρτήσεων είχα σκοπό να γράψω τρία post απαντώντας στην (πραγματική και όχι προσχηματική) ερώτηση: Τι κάνω στην καθημερινή μου ζωή για το περιβάλλον; Τι είμαι διατεθειμένη να στερηθώ από τις ανέσεις μου για να βοηθήσω το περιβάλλον στο πολλοστημόριο που μου αναλογεί;</div><div align="justify"><br />Ετούτο το τελευταίο post είναι το επιμύθιο:</div><div align="justify"><br /><strong>Δε νομίζω ότι αυτές οι δέκα δράσεις που ανέφερα μου στερούν κάτι, θεωρώ όμως ότι πολλές φορές κάποιες από αυτές με ξεβολεύουν.</strong> Κι αν δεν είμαι πάντα τόσο συνεπής, κι αν αμελώ να κάνω κι άλλα τόσα που θα μπορούσα ίσως να αναλάβω, είναι διότι δεν ξεβολεύομαι, είτε από κούραση, είτε από βιασύνη, είτε από άγνοια. Διαβάζοντας και γράφοντας, ψάχνοντας και μετρώντας ανακάλυψα ότι δε μετράει μόνο το <strong>τι</strong> κάνω, αλλά και το <strong>πώς</strong> και το <strong>πόσο συχνά</strong> το κάνω και συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι τόσο καλά ενημερωμένη όσο νόμιζα (στην ιστοσελίδα της <a href="http://www.herrco.gr/">Ελληνικής Εταιρείας Αξιοποίησης Ανακύκλωσης </a>διαφωτίστηκα αρκετά για τους μυστηριώδεις μπλε κάδους ανακύκλωσης συσκευασιών). Όσον αφορά στο ερώτημα <strong>γιατί</strong> το κάνω οι απαντήσεις είναι πολλές:</div><ul><li><div align="justify">διότι η περιβαλλοντική δράση μειώνει τους λογαριασμούς μου στο τέλος του μήνα·</div></li><li><div align="justify">διότι θέλω να αναλάβω την περιβαλλοντική ευθύνη που μου αναλογεί·</div></li><li><div align="justify">διότι κάθε πράξη αποτελεί μια μαρτυρία πολύ ισχυρότερη από κάθε λόγο·</div></li><li><div align="justify">διότι η επιμονή στην προσωπική δράση οξύνει το αισθητήριο μου και με βοηθάει να μην ανέχομαι εύκολα και την αδιαφορία των άλλων. (Ευχαριστώ, <a href="http://www.blogger.com/profile/07362434459203167304">μελαχροινή ομορφιά μου</a>, που τόσο εύστοχα το διατύπωσες στην κουβέντα μας!) </div></li></ul><p><br /></p><p align="justify"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2Dd4bEdPabEB00hauvwmhc1RtLnEVlhcL6mcIVwDasOz4eOd9EkO52OiXu0PQ5yhanLDI_GRmhxbvsdy2rgiZ7n51VHsVlsG1mVoneeY2eg6hCOGrwJw6GJ-lvQlaSZSBdC-x/s1600-h/Coffee-Cups-II.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5109710945696780978" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2Dd4bEdPabEB00hauvwmhc1RtLnEVlhcL6mcIVwDasOz4eOd9EkO52OiXu0PQ5yhanLDI_GRmhxbvsdy2rgiZ7n51VHsVlsG1mVoneeY2eg6hCOGrwJw6GJ-lvQlaSZSBdC-x/s320/Coffee-Cups-II.jpg" border="0" /></a><strong>Kαι η ανακύκλωση, εκτός από περιβαλλοντική πολιτική, είναι και εκδήλωση της πληκτικής ζωής του καταναλωτή που παράγει περισσότερα απ’ όσα καταναλώνει.</strong> (Αμάντα Μιχαλοπούλου, <em>Καθημερινή</em>, 18/3/2007)</p><p align="justify"><strong>Η εξοικονόμηση</strong> (ενέργειας, νερού, πόρων) <strong>είναι πάντα σημαντικότερη από την ανακύκλωση.</strong> Πριν να σκεφτώ αν ένα προϊόν έχει παραχθεί με τρόπο που δεν επιβαρύνει το περιβάλλον, αν πωλείται σε ανακυκλώσιμη συσκευασία και αν έχει μεγάλο προσδόκιμο χρήσης, πρέπει να αναλογιστώ αν πράγματι το χρειάζομαι, αν μπορώ να το δανειστώ ή να το μοιραστώ με κάποιον. Πριν ανακυκλώσω ένα αντικείμενο πρέπει να σκεφτώ αν μπορώ να το πουλήσω, να το χαρίσω ή να το δανείσω επεκτείνοντας τον κύκλο της ζωής του. Η διαχείριση των απορριμμάτων έγκειται κυρίως στη μείωση εν τη γενέσει τους και κατά δεύτερο λόγο στην ανακύκλωσή τους. </p><p align="justify">Μ’ αυτή τη σκέψη από τη φετινή χρονιά υιοθετώ μια νέα δράση: <strong>Καταργώ το χάρτινο ποτηράκι μιας χρήσης για το νερό ή τον καφέ</strong> που χρησιμοποιώ σχεδόν καθημερινά στο εκπαιδευτικό κέντρο με το οποίο συνεργάζομαι. Μια όμορφη κούπα από το ντουλάπι του σπιτιού θα μου κάνει πια παρέα την ώρα της δουλειάς και δε νομίζω ότι θα χρειάζομαι περισσότερο από μισό λεπτό για να την πλένω πριν φύγω.</p><p align="justify"><em>Ο πίνακας που κοσμεί την ανάρτηση ανήκει στη Mary Beth Zeitz.</em></p><p></p>Ελπίςhttp://www.blogger.com/profile/15928838007548966590noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-23767840.post-29600714678242169892007-09-11T01:02:00.000+03:002007-09-11T01:28:52.829+03:0010+1 πράγματα που (προσπαθώ να) κάνω για το περιβάλλον [μέρος τρίτο]<p align="justify">Τρίτη συνέχεια (μη μου στενοχωριέστε... κοντεύουμε...)</p><br /><p align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJEH_I2VTkXBk3-tks2kSgrg8-yH73YGQN8zbUMZSAl3NmipT0bsK3T6gsjap7kde00szisUCQgrdm0cQqasDuY2btId0K6fZr1O5VxvXbL7dTpNybh0eKu1tRYMxa-Awsripn/s1600-h/bio.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5108700838568960514" style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJEH_I2VTkXBk3-tks2kSgrg8-yH73YGQN8zbUMZSAl3NmipT0bsK3T6gsjap7kde00szisUCQgrdm0cQqasDuY2btId0K6fZr1O5VxvXbL7dTpNybh0eKu1tRYMxa-Awsripn/s320/bio.jpg" border="0" /></a></p><p align="justify">7. <strong>Επιλέγω συχνά βιολογικά προϊόντα</strong>: βιολογικά φρούτα από το σούπερ μάρκετ, αβγά βιολογικής γεωργίας, οργανική κονκασέ ντομάτα κ.τ.λ.. Ωστόσο τα βιολογικά προϊόντα συνεχίζουν να αποτελούν ένα μάλλον μικρό ποσοστό των ειδών διατροφής που αγοράζω (μάλλον όχι πάνω από το 20%) και λόγω μη διαθεσιμότητας και λόγω ακριβότερης τιμής. Δυστυχώς δεν υπάρχει βιολογική λαϊκή στη γειτονιά μας. Προμηθεύομαι μερικές φορές βιολογικά φρούτα και προϊόντα ορθής γεωργικής πρακτικής από ένα μανάβικο κοντά στη δουλειά, αλλά με την ψυχή στο στόμα: πόσο βιολογικό είναι άραγε το «βιολογικό» που ακριβοπληρώνω; </p><p align="justify"></p><p align="justify">8. <strong>Επιλέγω βιοδιασπώμενο απορρυπαντικό</strong>: Χρησιμοποιώ απορρυπαντικό ρούχων με βάση το σαπούνι σε χάρτινη ανακυκλώσιμη συσκευασία. Χρησιμοποιώ επίσης και μαλακτικό με βάση το σαπούνι, αλλά μέχρι εκεί φτάνει η χάρη μου. Δεν έχω δοκιμάσει ακόμα βιοδιασπώμενα απορρυπαντικά για το σπίτι, εξάλλου ελάχιστες φορές έχω συναντήσει τέτοιου είδους απορρυπαντικά και όχι βέβαια στο σούπερ μάρκετ της περιοχής μας. Με παρηγορεί τουλάχιστον ότι τα τελευταία χρόνια τα ειδικά πανάκια με τις μικρο-ίνες καθαρίζουν καλά με νερό και το απορρυπαντικό χρειάζεται σε λιγότερες περιπτώσεις και σε μικρότερες δόσεις.</p><p align="justify">9. <strong>Εξοικονομώντας ηλεκτρικό ρεύμα</strong>: Πώς να εξοικονομήσει κανείς ρεύμα σε έναν πολιτισμό που λειτουργεί χάρη στο ηλεκτρισμό που κυλάει στις φλέβες του; Προσπαθώ να χρησιμοποιώ συσκευές που χαρακτηρίζονται οικονομικές π.χ. TFT οθόνη· κλείνω τους διακόπτες των συσκευών όταν δε χρησιμοποιούνται έτσι, ώστε να αποφεύγεται και η κατάσταση αναμονής (ένα πολύμπριζο με διακόπτη βγάζει όλα τα περιφερειακά του υπολογιστή από το ρεύμα)· οι φορτιστές δε μένουν στην πρίζα χωρίς λόγο (ακόμα και όταν δεν λειτουργούν στο μετασχηματιστή κυκλοφορεί ρεύμα ηρεμίας). Έχω αντικαταστήσει μόνο μερικούς λαμπτήρες με αντίστοιχους χαμηλής κατανάλωσης (οι υπόλοιποι περιμένουν τη σειρά τους) και ο θερμοσίφωνας συνεχίζει να είναι ένας από τους μεγαλύτερες καταναλωτές τους σπιτιού. <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjP_yDiORYPkbLkdHbsonD6g6ZjsoCPuVPYn-v6XEFOtDiNUwW4vD3elainbLJ5xN7YxmFbUHvg782Ia771nEyC4Po4sUFNKoBxvQjUv9HV-mML-8oNCEwdddcohcjE7qNO0W61/s1600-h/drop.bmp"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5108703522923520546" style="FLOAT: left; MARGIN: 10px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjP_yDiORYPkbLkdHbsonD6g6ZjsoCPuVPYn-v6XEFOtDiNUwW4vD3elainbLJ5xN7YxmFbUHvg782Ia771nEyC4Po4sUFNKoBxvQjUv9HV-mML-8oNCEwdddcohcjE7qNO0W61/s320/drop.bmp" border="0" /></a><br />Δεν μπορώ να πείσω την ιδιοκτήτρια να εγκαταστήσει ηλιακό θερμοσίφωνα, αλλά τουλάχιστον ένα χρονόμετρο με μαγνήτη κολλημένο πάνω στον πίνακα μου θυμίζει να κλείνω τον θερμοσίφωνα στην ώρα του και μερικές φορές 2 βραστήρες ζεστό νερό είναι αρκετοί για πλύσιμο ρούχων ή πιάτων στο χέρι πολύ πιο γρήγορα και οικονομικά.</p><p align="justify">10. <strong>Εξοικονομώντας νερό</strong>: Στην εξοικονόμηση του νερού δεν κάνω κάτι παραπάνω από όσα έκανε πάντα και η μητέρα μου. Βρύσες και καζανάκια που δεν στάζουν, πλυντήρια που πλένουν πάντα φουλαρισμένα και νερό που τρέχει πάντα με σκοπό πρέπει να θεωρούνται αυτονόητα. Η μπανιέρα γεμίζει μια φορά το χρόνο για να πλυθούν τις βελέντζες, όλοι οι άλλοι βολεύονται με ένα ντους. (Μήπως οι βελέντζες χαλάνε το οικολογικό μας προφίλ;) Το νερό που περισσεύει στο ποτήρι ή στο κανάτι ποτίζει κάποια από τις έντεκα γλαστρούλες του σπιτιού και η βεράντα πλένεται μια φορά το μήνα. Κι όλα αυτά που είναι περισσότερο κοινή λογική παρά περιβαλλοντική πολιτική είναι αρκετά για έναν πραγματικά μικρό λογαριασμό νερού!</p><p align="justify"></p><p align="right">Έπεται η συνέχεια (και το επιμύθιο)...</p>Ελπίςhttp://www.blogger.com/profile/15928838007548966590noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-23767840.post-14849586784264764142007-09-08T21:38:00.000+03:002007-09-08T22:00:09.641+03:0010+1 πράγματα που (προσπαθώ να) κάνω για το περιβάλλον [μέρος δεύτερο]<div align="justify">Δεύτερη συνέχεια των περιβαλλοντικών αναρτήσεων και όσο γράφω τόσο προβληματίζομαι... </div><div align="justify"><br />4. <strong>Ανακυκλώνω όσο το δυνατόν περισσότερο</strong>. Πρώτα από όλα μέσα στο σπίτι, π.χ. πλένω τα γυάλινα βαζάκια και τα ξαναχρησιμοποιώ για προϊόντα που αγοράζω χύμα, συγκεντρώνω τις εκτυπώσεις μίας όψης και εκτυπώνω και την άλλη όψη του χαρτιού· έξω από το σπίτι, π.χ. προωθώ τα ρούχα, τις συσκευές και τα αντικείμενα που δε χρησιμοποιώ σε ανθρώπους που τα χρειάζονται ή σε μη κερδοσκοπικές οργανώσεις. Ξεχωρίζω και ανακυκλώνω το χαρτί και τις μπαταρίες.<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFFTBNhmyVR482RYiROGHm1Uip9ThbQg3Bs8dNsmedj9Mt9ADZGdBM1zOa9w5qmnxkr2msXRaI_KBuU6Cxu0h3Kb07jkkl-QxbBl3cw4O6I30VBpMCBsncVLbQ1BBhMo0B6lpz/s1600-h/recyclebag.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5107906900979392962" style="FLOAT: right; MARGIN: 10px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFFTBNhmyVR482RYiROGHm1Uip9ThbQg3Bs8dNsmedj9Mt9ADZGdBM1zOa9w5qmnxkr2msXRaI_KBuU6Cxu0h3Kb07jkkl-QxbBl3cw4O6I30VBpMCBsncVLbQ1BBhMo0B6lpz/s320/recyclebag.jpg" border="0" /></a><br />Η <a href="http://www.electrocycle.gr/">ανακύκλωση συσκευών</a> με βοήθησε να ξεφορτωθώ τους παλιούς μου υπολογιστές, αν και με αρκετή καθυστέρηση. Εδώ και λίγους μήνες έχουμε στη γειτονιά μας τους μπλε κάδους ανακύκλωσης συσκευασιών και προσπαθώ να ξεχωρίσω τις συσκευασίες από τα οργανικά απορρίμματα, αν και όχι πάντα με επιτυχία. Δεν είναι πάντα τα πράγματα και τόσο εύκολα: η κοντινότερη καμπάνα ανακύκλωσης χαρτιού βρίσκεται 5 λεπτά ανηφόρα από το σπίτι μας, (5 αεράτα λεπτά όταν είσαι ανάλαφρος, 7-8 βαριά λεπτά όταν είσαι φορτωμένος με το χαρτί)· η εύρεση του μπλε κάδου ανακύκλωσης θυμίζει την αναζήτηση του χαμένου δισκοπότηρου: στο τετράγωνό μας δεν υπάρχει, υπήρχε στο διπλανό τετράγωνο αλλά τον πήρανε, 2 τετράγωνα παραδίπλα είναι μονίμως γεμάτος, τελικά 4 τετράγωνα αργότερα mission accomplished! (Ευτυχώς τις περισσότερες μεταφορές τις αναλαμβάνει το έτερον ήμισυ.)<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXz2OHDjVHiInEHt4xEQt_nxZjb4MKLM_BzXYQ7tUCW3YS5vbsfeYhHX6qnQ7ShV8K3oDlIgS7SWovpI9ozZSLaHjjp9TNhat1FDmRreKQO1F2WOtAZU5cu02cHvd3KE_PgdMK/s1600-h/recycle-logo.gif"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5107907382015730130" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXz2OHDjVHiInEHt4xEQt_nxZjb4MKLM_BzXYQ7tUCW3YS5vbsfeYhHX6qnQ7ShV8K3oDlIgS7SWovpI9ozZSLaHjjp9TNhat1FDmRreKQO1F2WOtAZU5cu02cHvd3KE_PgdMK/s320/recycle-logo.gif" border="0" /></a><br />5. <strong>Προτιμώ τα ανακυκλώσιμα προϊόντα</strong>. Δεν είναι δύσκολο να τα ξεχωρίσει κανείς: οι γυάλινες συσκευασίες πολλές φορές επιστρέφονται, οι χάρτινες και οι μεταλλικές είναι προτιμότερες και εύκολα ανακυκλώσιμες. Επιλέγω λοιπόν το αναψυκτικό σε αλουμινένιο κουτάκι παρά σε πλαστικό, αλλά πολλές φορές φτάνω σε αδιέξοδο: να επιλέξω βιολογικό γάλα σε πλαστικό μπουκάλι ή μη βιολογικό σε χάρτινο;<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFvJUAMnYQW9xgMYe_zjUCnpMPhjYnGOt11BJjJ0IY_olQExUxMgsRw5E0ia0xNzypQAl765D9TQKBB_onD4g8dEComFB4vTkH1-7qqRR4QCT_8N2wT_hCI2PtOeSZYxwKQnEt/s1600-h/cloth-bag.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5107908271073960434" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFvJUAMnYQW9xgMYe_zjUCnpMPhjYnGOt11BJjJ0IY_olQExUxMgsRw5E0ia0xNzypQAl765D9TQKBB_onD4g8dEComFB4vTkH1-7qqRR4QCT_8N2wT_hCI2PtOeSZYxwKQnEt/s320/cloth-bag.jpg" border="0" /></a><br />6. <strong>Όχι άλλες πλαστικές σακούλες</strong>: Μάλλον τις έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ που θεωρείται αυτονόητο ότι θα φορτωθούμε τουλάχιστον μία ακόμα και στην πιο μικρή συναλλαγή! Ε, λοιπόν το παλεύω: αν το αντικείμενο είναι μικρό, αρνούμαι ευγενικά τη σακούλα και το τοποθετώ στο σακίδιό μου· όταν έχω ήδη μια σακούλα, προσπαθώ να βολέψω τις επόμενες αγορές στην ίδια και στο σούπερ μάρκετ χρησιμοποιώ πια μια γερή τσάντα με θήκες ειδικά γι’ αυτό το σκοπό. Δεν είναι πάντα εύκολο και το πιο τρελό είναι ότι κάποιοι καταστηματάρχες το θεωρούν προσβλητικό να βάλουν το προϊόν τους σε μια σακούλα χωρίς το λογότυπό τους! Τότε χρησιμοποιώ τη φράση κλειδί: «Ας σώσουμε ένα κλαράκι!» </div><div align="justify"></div><p align="justify"><br /></p><div align="right">Έπεται συνέχεια...</div>Ελπίςhttp://www.blogger.com/profile/15928838007548966590noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-23767840.post-75667179542285462982007-09-05T23:57:00.000+03:002007-09-08T21:36:56.525+03:0010+1 πράγματα που (προσπαθώ να) κάνω για το περιβάλλον [μέρος πρώτο]<p align="justify"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhl9usyQDxyO78vl6fW7BnCn19t4IFPSBRb_9x4t5wk8Rb8zd7rhTSWz2nFjZvoXEez_D4RcMi_pKnEarh2NbpKPPl_COchIiGzi256Ai1VV49Pk8vRkG3DBNHyRmwic5gCtZ8n/s1600-h/humantree.gif"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5106827515568366002" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhl9usyQDxyO78vl6fW7BnCn19t4IFPSBRb_9x4t5wk8Rb8zd7rhTSWz2nFjZvoXEez_D4RcMi_pKnEarh2NbpKPPl_COchIiGzi256Ai1VV49Pk8vRkG3DBNHyRmwic5gCtZ8n/s320/humantree.gif" border="0" /></a><br />Ένας φίλος πρόσφατα μου είπε «Στο διαδίκτυο όλοι επιδεικνύουν εύκολα την ευαισθησία τους για το <strong>περιβάλλον</strong>. Αλλά τι κάνει ο καθένας στην καθημερινή του ζωή γι’ αυτό; Τι είναι διατεθειμένος να στερηθεί από τις ανέσεις του για να βοηθήσει το περιβάλλον; Τίποτε.» Η κουβέντα του με προβλημάτισε. Τι κάνω εγώ για το περιβάλλον; Ποια άνεση θα ήμουν εγώ διατεθειμένη να στερηθώ για να μην εξαντληθούν οι φυσικοί πόροι του πλανήτη;<br /><br />Κάθισα λοιπόν και έκανα έναν κατάλογο:<br /><br />1. <strong>Δεν έχω και δεν οδηγώ αυτοκίνητο.</strong> Χρησιμοποιώ τα μέσα μαζικής μεταφοράς και όποτε επιβαίνω σε αυτοκίνητο εξυπηρετούνται τουλάχιστον δύο επιβάτες (εγώ και ο οδηγός).<br /><br />2. <strong>Αγόρασα πλυντήριο πιάτων ενεργειακής κλάσης Α</strong>, αλλά σπάνια χρησιμοποιώ το πιο οικονομικό πρόγραμμά του, διότι δυστυχώς είναι κατάλληλο μόνο για ποτήρια. Ευτυχώς η δεύτερη οικονομικότερη επιλογή πλένει μια χαρά, χρησιμοποιώντας την ίδια ποσότητα νερού αλλά 12% περισσότερο ηλεκτρικό ρεύμα.<br /><br />3. <strong>Σπάνια χρησιμοποιώ τον κλιματισμό</strong> το καλοκαίρι. Βοηθούσης της διαρρύθμισης του σπιτιού επιδιώκω το φυσικό δροσισμό και μία εύλογη καλοκαιρινή θερμοκρασία, παίζοντας συνεχώς με ανοιχτά και κλειστά παράθυρα και πατζούρια, δροσίζοντας το σπίτι τη νύχτας και προφυλάσσοντάς το τη μέρα. Έτσι το φετινό καλοκαίρι ο κλιματισμός χρησιμοποιήθηκε μόνο τις μέρες του πραγματικού (και όχι του τηλεοπτικού) καύσωνα, όταν δηλαδή δεν κουνιόταν ούτε φύλλο. Δυστυχώς εξαιτίας της ίδιας οικιακής διαρρύθμισης υπάρχει κίνδυνος η ενέργεια που εξοικονομείται λόγω του δροσισμού το καλοκαίρι να εξανεμιστεί για ανάγκες πρόσθετης θέρμανσης το χειμώνα. Πέρα από τα συνήθη ημίμετρα της θερμομόνωσης, η μόνη λαμπρή και εξόχως οικονομική ιδέα που εφαρμόζω τα τελευταία χρόνια είναι η ηλεκτρική κουβέρτα! Όπως αντιλαμβάνεσθε όμως έχει σχετικά περιορισμένη εφαρμογή…</p><br /><p align="right">Έπεται συνέχεια...</p>Ελπίςhttp://www.blogger.com/profile/15928838007548966590noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-23767840.post-26714937645317281342007-08-12T21:33:00.000+03:002007-09-03T00:10:07.215+03:00Χώρα Πάτμου<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5JwnTe0p6JiMcoIfd-gqT1NwP10eFmKivjjjlHWS9skV99EUiRYg6beFhcqD0WF7XKcNDvxNd0S6X0U3YVVz8bc5TA9QHhDcU5h-24VhCmgwHJSjNHCHyVPYVI5LEedwz5Y9U/s1600-h/DSC01888a.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5105688515887399762" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5JwnTe0p6JiMcoIfd-gqT1NwP10eFmKivjjjlHWS9skV99EUiRYg6beFhcqD0WF7XKcNDvxNd0S6X0U3YVVz8bc5TA9QHhDcU5h-24VhCmgwHJSjNHCHyVPYVI5LEedwz5Y9U/s320/DSC01888a.JPG" border="0" /></a><br /><div align="justify">Η Χώρα της Πάτμου μοιάζει με τη Βενετία σε τούτο: Μόλις αρχίσεις να περπατάς στα λιθόστρωτα δρομάκια της μπαίνεις σε μια άλλη εποχή που δεν έζησες ποτέ, αλλά τα κύτταρά σου τη γνωρίζουν, άγνωστον πώς, και τη θυμούνται. </div><div align="justify"><br /></div><div align="justify">Και μετά από λίγο όλα σου φαίνονται τόσο οικεία... Είναι σα να ζούσες πάντα εκεί!</div><br /><div align="justify">Χτισμένη γύρω από το καστρομονάστηρο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, η Χώρα είναι ένα παράδοξο λευκόσπορο ρόδι, που κρατάει γερά δεμένα πάνω του κάθε εκκλησάκι, σπίτι και αυλή.</div><br /><div align="justify">Τα σπίτια της Χώρας αγκαλιάζονται τόσο σφικτά που δεν υπάρχει χώρος ούτε καν για δέντρο, μόνο μερικές μπουκαμβίλιες σε τεράστιες πήλινες γλάστρες διαλαλούν τη χρωματική τους επανάσταση.</div><div align="justify"></div><div align="justify"></div><br /><p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvWKzcmvKCkuq_G-A5brjHBLCCX3SY-ZHIw5zo53lJyEZmOAWBIIIOnhH26tyZJl6zjrXfGeK9kQPSX3jnrYNrkd-0przqQQVqg5WjZDOa4_CO0rDJLyK1lCWMIIQDbj4Vi6xS/s1600-h/DSC01893a.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5105687304706622274" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvWKzcmvKCkuq_G-A5brjHBLCCX3SY-ZHIw5zo53lJyEZmOAWBIIIOnhH26tyZJl6zjrXfGeK9kQPSX3jnrYNrkd-0przqQQVqg5WjZDOa4_CO0rDJLyK1lCWMIIQDbj4Vi6xS/s320/DSC01893a.JPG" border="0" /></a><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgi6BUWV0wiFOX_l7rkHa2TAXlVUs07xLPOGubjYYi1Tg6x-ROwqVouA0JCrpmW0S3NDubNEVJtion5_djviUzQztgdvjxj7ldLgwsNtM_QXNFJQnIy-UKV4283ijZVlAfWjti7/s1600-h/DSC01890a.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5105689125772755810" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgi6BUWV0wiFOX_l7rkHa2TAXlVUs07xLPOGubjYYi1Tg6x-ROwqVouA0JCrpmW0S3NDubNEVJtion5_djviUzQztgdvjxj7ldLgwsNtM_QXNFJQnIy-UKV4283ijZVlAfWjti7/s320/DSC01890a.JPG" border="0" /></a> </p><p></p><p align="justify">Τα σπίτια της Χώρας απλώνουν αψίδες στοργικές και σχηματίζουν δροσερές στοές· το φως και το σκοτάδι παίζουν κρυφτό μέσα και έξω από τις ασπρισμένες καμάρες.<br /><br />Κι έτσι γλιστράς από τη λάβα του μεσημεριού στη δροσιά της μεσαιωνικής πέτρα, από σοκάκι σε σοκάκι, χωρίς ν' ανησυχείς για το δρόμο της επιστροφής.</p><p align="justify">Χάνεσαι μέσα στο λαβύρινθο, ξαφνιάζεσαι στα ξέφωτα, κρυφοκοιτάς τις αυλές, ακολουθείς τη μυρωδιά του ψωμιού, σταυροκοπιέσαι στα εκκλησάκια. "Ξαναπεράσαμε από 'δώ;" αναρωτιέσαι.</p><p align="justify">Ένα αμπέλι καβαλάει τη μάντρα, ένα κουρτινάκι ανεμίζει εκεί ψηλά, ένα γατόνι αράζει στο πεζούλι. </p><p align="justify">Μια επιγραφή μας βγάζει από τις αλλεπάλληλες στοές. Ουρανός γαλάζιος. Δυο ακόμα βήματα. Η μεγάλη και απέραντη θάλασσα...</p>Ελπίςhttp://www.blogger.com/profile/15928838007548966590noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-23767840.post-74682903963794749322007-08-04T22:06:00.000+03:002007-09-03T22:36:17.977+03:00Πάτμος<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguqFW51DANuYpK6ZG-S3wm6dKkwLvJeN8SL4o7PISLeTvWxNVOCsX26hZXA2VA_qVz-dD6F11pq4qlA3zwC7sqPaQN6GTnXadVvGP4YuNmie1gFwpdytI-oDPHSwSC6aOtv5Ta/s1600-h/DSC01905a.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5106060181006229922" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguqFW51DANuYpK6ZG-S3wm6dKkwLvJeN8SL4o7PISLeTvWxNVOCsX26hZXA2VA_qVz-dD6F11pq4qlA3zwC7sqPaQN6GTnXadVvGP4YuNmie1gFwpdytI-oDPHSwSC6aOtv5Ta/s400/DSC01905a.JPG" border="0" /></a><br /><div align="justify">Βόλτα στο Μοναστήρι και στο Μουσείο, προσκύνημα στην Αποκάλυψη, αναβάσεις και καταβάσεις με τα πόδια (!) στο ιερό βουνό και μετά θάλασσα, θάλασσα, θάλασσα. Μπάνιο, ομπρέλα, άμμος, αντηλιακό, φαγητό, καφές, παιγνίδι με τα κύματα, παγωτό, ντους, χωριάτικη, ψάρι, λαδολέμονο, πανσέληνος και πάλι από την αρχή... πρωινό στο μπαλκόνι με μαρμελάδα βατόμουρο, βιβλία και περιοδικά στο κρεβάτι... </div><br /><div align="justify">Σ' ευχαριστούμε νησάκι μας...</div>Ελπίςhttp://www.blogger.com/profile/15928838007548966590noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-23767840.post-12632908067782939422007-06-01T11:55:00.000+03:002007-06-02T00:43:27.246+03:00Καλό ταξίδι, Αμαλία...<a href="http://fakellaki.blogspot.com" target="_blank"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5071213727500034514" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="Μην πάρεις φακελάκι - Μην δώσεις φακελάκι" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9E0LhHdaXdjDGCuNNTi-KjXdewcwxpwisbblMO-JD-mp_tfwgukKmbJqulqITX8bJRByaTS1dLe4MxipBXnv4YnN5HRg66mM_K8Bd1A_dOLZqjFr1XVnxIa0gt7cwEcbnLdvc/s400/amaliabanner.bmp" border="0" /></a><br />Διάβασα ολόκληρο <a href="http://fakellaki.blogspot.com/">το ιστολόγιό της </a>σε μια νύχτα με δάκρια και μνήμες, με οργή για το πώς η δική μας γενιά επιτρέπει ατιμωρητί τον εξευτελισμό του πάσχοντος ανθρώπου.<br /><br />Σήμερα το ιστολόγιο ενώνει τη φωνή του με τους bloggers στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον κόσμο που διαδηλώνουν ότι <a href="http://giatinamalia-blog.blogspot.com/2007/05/blog-post_5726.html">Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.</a>Ελπίςhttp://www.blogger.com/profile/15928838007548966590noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-23767840.post-36054363137861067832007-05-30T22:12:00.000+03:002007-06-11T01:19:59.831+03:00Newcastle-Upon-TyneΤο ταξίδι το βορειοανατολική Αγγλία ευκαιρία για photoblogging! <div align="left"><br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5074530643414666466" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; " alt="Gateshead Millennium Bridge" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgASsC6QDol_IaHvt6Fk5_h3zIxlmshWMtk-SmTlC-0DKvupIacRHKEt4litFe7bZf7uVtVnelApMFWqOrCMsIzA-L3dHZ9U9Re5yl_5RPnEA2cPUPxKamHzQp1YHh49y-WDMuI/s320/DSC01794.JPG" border="0" /><br />Η <strong>Gateshead Millennium Bridge</strong> φωτογραφημένη από το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Baltic. Η γέφυρα ανοιγοκλείνει σαν ένα τεράστιο μάτι και μεταμορφώνεται σε αψίδα που επιτρέπει στα πλοία να διαπλέουν τον ποταμό Tyne.<br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5074517294656310450" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; " alt="Sage Gateshead & Tyne Bridge" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtkXw1U5mBP7UAjfYRvNsxZtoThhtUUT97t0-XzNqXDtQ-Qurx_JIXqx_wrQX1ltYopx-SmkCGkibRaxbVvGVgoANo-LIGTMpb95Eh3IPDgXaQD-H08QLJCePg-q-aJnPmSMBP/s320/DSC01795.JPG" border="0" /><br />Το συναυλιακό κέντρο <a href="http://www.thesagegateshead.org/"><strong>Sage Gateshead</strong></a> και η <strong>γέφυρα του Tyne</strong> φωτογραφημένα από το παρατηρητήριο του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης Baltic.</div><div align="left"><br />Το συναυλιακό κέντρο <strong>Sage Cateshead</strong> αποτελείται από επτά διασυνδεόμενα κτήρια που φιλοξενούνται κάτω από το μπαλόνι της εντυπωσιακής γυάλινης στέγης!<br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5074519682658127058" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; " alt="Tynemouth Priory" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6x-pDkbyAc4V5r3siHG_FHDWXCivcGTm6tpN2jyqioPiigmjsJ9Gr_7FIIms6rIVRSZxLcl-UafeCzv95YITWOs3pHoO0TeL9hr-Us9q6GeipspWhKKAoCwOCL5JVBV_l8-J7/s320/DSC01822.JPG" border="0" /><br /></div><div>Το <strong>Μοναστήρι </strong>στο <strong>Κάστρο </strong>του <strong>Tynemouth.</strong><br />Σκαρφαλωμένο σ' έναν απότομο βράχο ανάμεσα στον ποταμό Tyne και στη Βόρεια Θάλασσα το τοπίο απέχει πολύ από τις μεσογειακές εικόνες που έχουμε συνηθίσει.<br />Στις γιορτές και στις αργίες πραγματοποιούνται αναβιώσεις ιστορικών μαχών, όπως αυτή μεταξύ των Κελτών και των Βίκιγκς.<br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5074518677635779778" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 10px 10px 10px; " alt="Tynemouth Priory Cemetery" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYigkGMZoDML9_KJ6VZHkbqkab7S4TKdSYYKpInw9ktRJjEHrX9oVn6cqfqG2mHSJE1wZ7lX2-CG1fhVWfMLEz3fD6_GjtuwtKuJX5X7GkTlJPhD32_hC0f5elyH7JWdz5vaKT/s320/DSC01833.JPG" border="0" /></div><div><br />Το Μοναστήρι του 7ου αιώνα συμπηρώθηκε το 15ο αιώνα από το παρεκκλήσι και δίπλα του βρίσκεται το <strong>Κοιμητήριο</strong> του <strong>Κάστρου </strong>του <strong>Tynemouth</strong>.</div><div>Οι επιτάφιες στήλες, διακοσμημένες με νεκροκεφαλές, κλεψύδρες και αγγέλους, εδώ και αιώνες συνομιλούν με τον άνεμο της Βόρειας Θάλασας που σβήνει σιγά σιγά τα ονόματα των κεκοιμημένων.<br /><br /></div><div></div>Ελπίςhttp://www.blogger.com/profile/15928838007548966590noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-23767840.post-1169920113317577312006-12-22T19:37:00.000+02:002007-01-27T19:56:37.753+02:00Μια λυπημένη σκέψη<div align="justify">Με το χρόνο όλες σχεδόν οι σχετικές εμπειρίες συναιρούνται σε μία αίσθηση αποκλεισμού. Μαθαίνεις, συνηθίζεις να αποφεύγεις τα μπαρ, τις ταβέρνες, τα καφέ που δεν έχουν τραπεζάκια έξω· να αποχωρείς διακριτικά στην κορύφωση του πάρτι, όταν οι παρέες ντουμανιάζουν το χώρο· να παρακαλείς ευγενικά τον ταξιτζή να μην καπνίσει μέχρι το τέλος της διαδρομής· να βρίσκεσαι στη δυσάρεστη θέση να απολογηθείς για την υγεία σου, όταν ο ταξιτζής σε ρωτά για την απροσδόκητη παράκλησή σου· να θέτεις ως όρο επαγγελματικής συνεργασίας το άκαπνο περιβάλλον· να μετράς το χρόνο που μπορείς να αντέξεις μέσα στην αίθουσα σύσκεψης με τον καπνιστή πελάτη· να διεκδικείς άλλοτε μαχητικά και άλλοτε διακριτικά την κάθε σου ανάσα, ακόμα και μέσα στο σπίτι σου, όταν, ας πούμε, ο υδραυλικός θεωρεί αυτονόητο ότι μπορεί να καπνίσει μέχρι εσύ να του φέρεις ένα ποτήρι νερό από την κουζίνα. Όλα αυτά και πολλά άλλα τα μαθαίνεις, τα συνηθίζεις και λες αυτή η φυλακή μου έλαχε: το άσθμα μου.</div><br /><div align="justify"></div><div align="justify"></div><div align="justify">Και μετά κάνεις ένα ταξίδι σε μια άλλη χώρα, με άλλους νόμους κι άλλους τρόπους και συνειδητοποιείς ότι η φυλακή σου είναι οι νόμοι, οι τρόποι και οι άνθρωποι του τόπου σου.</div>Ελπίςhttp://www.blogger.com/profile/15928838007548966590noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-23767840.post-1165179373769111982006-11-26T22:52:00.000+02:002007-09-06T00:20:45.618+03:00Ανθολογικό quiz<div align="justify"><a href="http://photos1.blogger.com/x/blogger/1946/2458/1024/597165/taxianthia.jpg"><img style="DISPLAY: block; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/x/blogger/1946/2458/400/59941/taxianthia.jpg" border="0" /></a><br />Η παραπάνω φωτογραφία έχει ληφθεί στη Σκάλα της Κεφαλλονιάς το περασμένο καλοκαίρι. Όπως βλέπετε, πρόκειται για μια ταξιανθία ξεχωριστής ομορφιάς. Το άνθος αυτό λοιπόν ανήκει σε κάποιο δέντρο μέτριου ύψους που ήταν ολάνθιστο τον Αύγουστο. Ποιο είναι όμως αυτό το δέντρο; Ο αγαπημένος <a href="http://katsaris.blogspot.com/">ανθοδέτης</a> της μπογκόσφαιρας, στηριζόμενος κυρίως στο φύλλο του δέντρου, θεωρεί ότι πρόκειται για ορτανσία. Ωστόσο η σχετική έρευνα στο διαδίκτυο δεν με πείθει γι’ αυτή την ερμηνεία, κυρίως διότι οι ορτανσίες δε γίνονται δέντρα και το άνθος τους δε μοιάζει ιδιαίτερα με αυτό της φωτογραφίας. Ποιο είναι λοιπόν αυτό το δέντρο; Μήπως κάποιος φίλανθος blogger μπορεί να μας διαφωτίσει; Δεκτοί και προικισμένοι Κεφαλλονίτες κηπουροί! <a href="http://picasa.google.com/blogger/" target="ext"><img style="BORDER-RIGHT: 0px; PADDING-RIGHT: 0px; BORDER-TOP: 0px; PADDING-LEFT: 0px; BACKGROUND: 0% 50%; PADDING-BOTTOM: 0px; BORDER-LEFT: 0px; PADDING-TOP: 0px; BORDER-BOTTOM: 0px; moz-background-clip: initial; moz-background-origin: initial; moz-background-inline-policy: initial" alt="Posted by Picasa" src="http://photos1.blogger.com/pbp.gif" align="middle" border="0" /></a> </div>Ελπίςhttp://www.blogger.com/profile/15928838007548966590noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-23767840.post-1161037811107577812006-10-17T01:28:00.000+03:002006-10-18T02:27:56.226+03:00Τα πρωινά της σιωπής<div align="justify">Τα πρωινά ξυπνάει συνήθως πρώτη. Καθώς σηκώνεται τον βλέπει να κοιμάται ακόμα στη θέση του δρομέα: πόδι και χέρι σε προβολή, το λευκό φανελάκι της Μινέρβα τρεμουλιάζει στην αναπνοή του, τα γυμνά του πόδια τρέχουν έναν ονειρικό μαραθώνιο. Πίνοντας νερό από το μπουκάλι του κομοδίνου, τραβάει την πόρτα πίσω της να μην τον ενοχλήσει με τους ήχους του πρωινού. Κάπως έκπληκτη κοιτάει το φως που μπαίνει από το μεγάλο πορτοπαράθυρο του καθιστικού. Πατάει μηχανικά το κουμπί του υπολογιστή και κατευθύνεται στον καναπέ, το μπουκάλι ακόμα στα χέρια, αράζει και κοιτάει το γαλάζιο ουρανό πίσω από τις κεραίες των απέναντι πολυκατοικιών. Τα σύννεφα παιγνιδίζουν. Της αρέσει η ησυχία αυτή την ώρα: πολύ νωρίς για τηλεφωνήματα, η πόλη εκεί έξω έχει ξυπνήσει εδώ και ώρα αλλά το γραφείο είναι ακόμα γαλήνιο· μπορεί ν’ ακούσει το χουρχουρητό του υπολογιστή, το θρόισμα του νυχτικού της πάνω στο μαξιλάρι, τις σκέψεις της ν’ αγκαλιάζουν σιγά σιγά τα μικρά και μεγάλα καθημερινά. Στην κουζίνα στύβει χυμό πορτοκάλι με λίγο νερό, πάντα στο ίδιο ποτήρι. Κάθεται στο γραφείο, ανοίγει ραδιόφωνο, μαζί με τις μουσικές ξεχύνονται στο δωμάτιο οι έγνοιες της ημέρας. Πώς είναι δυνατόν να μη θυμάται ποτέ το προηγούμενο βράδυ τι έχει να εκτυπώσει για το επόμενο πρωί; Τσεκάρει e-mail, σχεδόν τίποτε άλλο εκτός από newsletters και spam. «Είναι νωρίς ακόμα», σκέφτεται. Ξεκινάει με τις εκτυπώσεις. Ρίχνει μια ματιά στο απεργιακό δελτίο της ημέρας και την πρόγνωση του καιρού. Καθώς τοποθετεί τα πιάτα του χθεσινού δείπνου στο πλυντήριο πιάτων, σχεδιάζει στο μυαλό της διαδρομές, κουβέντες που δεν έχουν ειπωθεί ακόμα, μια συνταγή να μαγειρέψει το βράδυ. Γεμίζει με νερό την καφετιέρα. Κάπως απροειδοποίητα νιώθει χαρούμενη που δεν έχει χτυπήσει ακόμα το τηλέφωνο, που δε χρειάστηκε να μιλήσει ακόμα. Ζεσταίνει το καινούργιο φλιτζάνι πριν χύσει μέσα τον καφέ. Από τη μισάνοιχτη πόρτα της κρεβατοκάμαρας τον βλέπει να ονειροδρομεί αμέριμνος. «Καρδιά μου» του λέει με ένα χάδι, καθώς κάθεται στην άκρη του κρεβατιού και δεν ξέρει αν τον ξυπνάει τόσο η φωνή της όσο το δυνατό άρωμα του εσπρέσο. Το βλέμμα του ανατέλλει με ανάμεικτη τη διαμαρτυρία για το ξύπνημα και την ευγνωμοσύνη για το χάδι και τον καφέ. «Καρδιά μου» λέει πάλι και η πρωινή σιωπή της ραγίζει σα ρόδι που γεννάει τους σπόρους της μέρας.</div>Ελπίςhttp://www.blogger.com/profile/15928838007548966590noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-23767840.post-1160003502534513872006-09-26T01:57:00.000+03:002007-06-02T00:28:38.830+03:00Η χωριάτικη και οι Δώδεκα Απόστολοι<div align="justify"><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/1946/2458/1024/gs1.jpg"><img style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 30px 10px 0px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: left" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1946/2458/400/gs1.jpg" border="0" /></a>Σήμα κατατεθέν του ελληνικού καλοκαιριού η χωριάτικη σαλάτα φιγουράρει συχνά στα τραπέζια, τα οικογενειακά και τα μοναχικά, τα επίσημα αλλά και τα πρόχειρα. Η νοστιμιά της είναι τόσο βαθιά χαραγμένη στις γευστικές μας αναμνήσεις, ώστε όταν την προετοιμάζουμε δεν έχουμε καμιά ανησυχία για τις αναλογίες ή τη «σωστή γεύση»· αυτά έρχονται από μόνα τους, αρκεί τα υλικά να είναι πρώτης ποιότητας.<br /><br />Η χωριάτικη για την οποία θα σας μιλήσω είναι λίγο «πειραγμένη». Την αποκαλώ <strong><em>χωριάτικη των Δώδεκα Αποστόλων</em></strong> για δύο λόγους: πρώτον, διότι τα ζαρζαβατικά της βρίσκονται στην τέλεια ακμή τους εκεί στο μέσο του ελληνικού καλοκαιριού, οπότε και γιορτάζουν οι Άγιοι Απόστολοι και δεύτερον, διότι όλα κι όλα τα υλικά της είναι δώδεκα.<br /><br />Έτσι τα μετράω, καθώς τα κόβω και τα ρίχνω στη μεγάλη σαλατιέρα, για να μην ξεχάσω κανένα: προηγείται η ηγεμονική <strong>ντομάτα</strong>, γερή αλλά κατακόκκινη, στα ζουμάκια της έχουμε επενδύσει εν μέρει την προσδοκία μιας ενδιαφέρουσας παπάρας· ακολουθούν τραγανό το <strong>αγγουράκι</strong> και η <strong>πιπεριά</strong> κέρατο με τη διακριτική γεύση· σειρά έχουν τώρα το <strong>κρεμμύδι</strong>, κομμένο σε ροδέλες, και η <strong>ελιά</strong>, μαύρη ή καλαμών ανάλογα με τις προσωπικές προτιμήσεις· η <strong>άντρακλα</strong>, δηλαδή η γλιστρίδα, προσφέρει τη δροσιά της με τα σαρκώδη φιλαράκια της· μετά ανοίγουν τα βαζάκια: η <strong>λιαστή ντομάτα</strong>, προετοιμασμένη από πριν και φυλαγμένη στο αρωματικό λάδι και η <strong>κάπαρη</strong> στην άλμη δίνουν σ’ αυτή τη σαλάτα γκουρμέ χαρακτήρα· έπονται η αρωματική <strong>ρίγανη</strong> και το <strong>αλάτι</strong> με χέρι φειδωλό, διότι τα διαδέχεται η αλμυρή, σκληρή και υπόξινη <strong>φέτα·</strong> πάνω τους πέφτει το εξαιρετικό παρθένο <strong>ελαιόλαδο</strong> που όλα τα συνέχει και τα ενώνει σε μια γεύση οικεία.<br /><br />Το καλοκαίρι διαρκεί τόσο, όσο μπορούμε ακόμα να προετοιμάσουμε μια χωριάτικη των Δώδεκα Αποστόλων! <a href="http://picasa.google.com/blogger/" target="ext"><img style="BORDER-RIGHT: 0px; PADDING-RIGHT: 0px; BORDER-TOP: 0px; PADDING-LEFT: 0px; BACKGROUND: 0% 50%; PADDING-BOTTOM: 0px; BORDER-LEFT: 0px; PADDING-TOP: 0px; BORDER-BOTTOM: 0px; moz-background-clip: initial; moz-background-origin: initial; moz-background-inline-policy: initial" alt="Posted by Picasa" src="http://photos1.blogger.com/pbp.gif" align="middle" border="0" /></a> </div>Ελπίςhttp://www.blogger.com/profile/15928838007548966590noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-23767840.post-1157237889770105632006-08-30T01:55:00.000+03:002007-06-02T00:29:50.529+03:00Το χάρτινο σπίτι (μας)<a href="http://photos1.blogger.com/blogger/1946/2458/1024/paperhouse.jpg"><img style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 10px 10px 30px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: right" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/1946/2458/400/paperhouse.1.jpg" border="0" /></a><br /><p></p><div align="justify">«Το χάρτινο σπίτι» του Κάρλος Μαρία Ντομίγκες (Μτφρ. Λένα Φραγκοπούλου, Πατάκης 2006) δε διαφημίστηκε, δεν ανήκει στα αναγνώσματα που περιλήφθηκαν στους καταλόγους των βιβλίων για το καλοκαίρι, δεν έχει προκλητικό εξώφυλλο. Τοποθετήθηκε στις θερινές προθήκες των βιβλιοπωλείων ίσως για να αντιπροσωπεύσει την κατηγορία βιβλίων μικρού όγκου και λογικής τιμής και βρήκε το δρόμο του προς τους αναγνώστες στόμα με στόμα. </div><span style="font-size:78%;"><div align="justify"><br /></span></div>Περισσότερο νουβέλα παρά μυθιστόρημα (όπως επιγράφεται στο εξώφυλλο), καλογραμμένο, και ευφάνταστο, με ύφος συχνά περιπαικτικό, «Το χάρτινο σπίτι» ακολουθεί προσχηματικά την πλοκή της οιονεί αστυνομικής περιπέτειας προκειμένου να μιλήσει για τον κόσμο που χτίζουν γύρω τους οι αναγνώστες με τα βιβλία. <div align="justify"><span style="font-size:78%;"></span><br />Οι αρχέτυποι βιβλιόφιλοι και βιβλιομανείς ήρωες του Ντομίγκες μας προκαλούν ένα απροσδόκητο αίσθημα οικειότητας, αφού στις δικές τους ακραίες συμπεριφορές συχνά διακρίνουμε στιγμιότυπα των δικών μας ζωών.</div><div align="justify"><span style="font-size:78%;"></span><br />Η αίσθηση ότι τα βιβλία διαμορφώνουν τη ζωή μας σηματοδοτείται από την ύπαρξη βιβλίων κρίσιμης σημασίας για την παιδική και νεανική ηλικία μας στα οποία αφιερώνουμε ισόβια «ιερή αφοσίωση». Γι’ αυτά τα βιβλία και όσα τα ακολούθησαν έχουμε ακούσει τη γιαγιά μας να λέει «Μη διαβάζεις τόσο πολύ, θα χαλάσεις τα μάτια σου!» και τη μάνα μας να φωνάζει «Τα βιβλία θα σας διώξουν από το σπίτι!». Είναι όμως αργά: η χαρά του καλοτυπωμένου βιβλίου και των άκοπων σελίδων μας έχει ήδη καταλάβει!</div><div align="justify"><span style="font-size:78%;"><br /></span>Από σχεδόν κληρονομική συνήθειά στολίζουμε την πρώτη σελίδα με ex libris ή γράφουμε το όνομά μας και την ημερομηνία απόκτησης, συνθέτοντας ένα άτυπο ημερολόγιο αναγνωσμάτων. Άλλοτε πάλι γράφουμε αφιερώσεις προορισμένες να πληγώσουν τώρα ή και χρόνια αργότερα. Κρατάμε σημειώσεις στα περιθώρια των σελίδων, τσακίζουμε τις γωνίες, κρύβουμε δελτία, λουλούδια, ακόμα και χρήματα στις σελίδες.</div><div align="justify"><span style="font-size:78%;"><br /></span>Πολύ εύκολα αποκτούμε ένα βιβλίο, αλλά με δυσκολία το αποχωριζόμαστε. Η στέρεη πεποίθηση ότι η βιβλιοθήκη μας δεν είναι ένα «συνοθύλευμα» από βιβλία, αλλά η απτή μορφή της πνευματικής μας συγκρότησης, ένας οριοθετημένος κόσμος στον οποίο «χαράσσουμε την πορεία ενός ταξιδιού», μας παρακινεί να εκθέτουμε τα βιβλία μας, να τα έχουμε γύρω μας και κοντά μας. Παράλληλα έχουμε ακαταμάχητη επιθυμία να παρατηρούμε τις βιβλιοθήκες των φίλων μας και κρυφή συγκίνηση όταν τους βλέπουμε να περιεργάζονται τη δικιά μας. </div><div align="justify"><span style="font-size:78%;"><br /></span>Καθώς όμως το όνειρο ενός αποκλειστικού χώρου με περιστρεφόμενα αναλόγια και ξύλινες βιβλιοθήκες με τζαμωτές πόρτες είναι πολύ μακριά από τις δυνατότητές μας, τα αιώνια προβλήματα του χώρου, της αρχειοθέτησης και της ταξινόμησης βαραίνουν πάνω μας όλο και περισσότερο με την απόκτηση κάθε νέου τόμου. </div><div align="justify"><span style="font-size:78%;"><br /></span>Λίγο πριν κλείσουμε «το χάρτινο σπίτι» δεν μπορούμε παρά να αναρωτηθούμε πόσο μοιάζουμε στους ήρωες, αν και για μας τα βιβλία είναι τα παιγνίδια μας ή το πεδίο στο οποίο βρίσκει ικανοποίηση η ιδιοψυχαναγκαστική νεύρωσή μας.<br /><br /><span style="font-size:85%;">Περισσότερα για «το χάρτινο σπίτι» στα σχετικά άρθρα της </span><a href="http://www.enet.gr/online/online_hprint?q=%D7%B6%D1%D4%C9%CD%CF+%D3%D0%BA%D4%C9&a=&id=41807996"><span style="font-size:85%;">Ελευθεροτυπίας</span></a><span style="font-size:85%;">, της </span><a href="http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_12/08/2006_194053"><span style="font-size:85%;">Καθημερινής </span></a><span style="font-size:85%;">και των <a href="http://ta-nea.dolnet.gr/print.php?e=A&f=18623&m=P04&aa=1">Νέων</a></span><span style="font-size:85%;">.</span> <a href="http://picasa.google.com/blogger/" target="ext"><img style="BORDER-RIGHT: 0px; PADDING-RIGHT: 0px; BORDER-TOP: 0px; PADDING-LEFT: 0px; BACKGROUND: 0% 50%; PADDING-BOTTOM: 0px; BORDER-LEFT: 0px; PADDING-TOP: 0px; BORDER-BOTTOM: 0px; moz-background-clip: initial; moz-background-origin: initial; moz-background-inline-policy: initial" alt="Posted by Picasa" src="http://photos1.blogger.com/pbp.gif" align="middle" border="0" /></a> </div>Ελπίςhttp://www.blogger.com/profile/15928838007548966590noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-23767840.post-1154628627740385322006-07-21T19:36:00.000+03:002006-08-04T00:09:13.653+03:00Οι φωτογραφίες<div align="center"><a href="http://lh3.google.com/elpisphotos/RNIzdDi0ABI/AAAAAAAAAIA/0i23CQI5GR8/ΧÏÏ ÏοÏηγή%201.JPG"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 450px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://lh3.google.com/elpisphotos/RNIzdDi0ABI/AAAAAAAAAIA/0i23CQI5GR8/%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%80%CE%B7%CE%B3%CE%AE%201.JPG" border="0" /></a> <span style="font-size:85%;"><em>Χρυσοπηγή, Σίφνος</em></span></div><div align="justify"><br />Παλιότερα δε συμπαθούσα πολύ τις φωτογραφίες. Δεν είχα καν φωτογραφική μηχανή. Κέρδισα μία Canon σε ένα διαγωνισμό, αλλά δεν τη χρησιμοποίησα και πολύ. Είναι ζήτημα αν τράβηξα πάνω από δύο φιλμ. Σκεφτόμουν ότι τις εικόνες τις κουβαλάμε μέσα μας. Τι χρειάζονται οι φωτογραφίες, ειδικά αν δεν έχεις το ταλέντο ή την παιδεία του καλλιτέχνη φωτογράφου;</div><div align="justify"> </div><div align="justify">Και μετά ήρθαν οι μέλισσες... δηλαδή όχι ακριβώς οι μέλισσες που κάνουν μέλι, αλλά αυτές που σε κεντρίζουν να δοκιμάσεις και συ ό,τι βλέπεις να δοκιμάζουν με επιτυχία οι άλλοι: την ψηφιακή φωτογραφική μηχανή. Έτσι με μια καλή αφορμή αγοράστηκε η Sony DSC-W15 με το memory stick, το φορτιστή και όλα τα σχετικά.</div><div align="justify"> </div><div align="justify">Τα πράγματα άλλαξαν σιγά σιγά. Αν και η μηχανή είναι μάλλον μικρή, δε συνήθισα να την κουβαλάω μαζί μου κάθε μέρα, όπως κάνουν αρκετοί φίλοι. Την παίρνω όμως μαζί μου στις ιδιαίτερες εκδηλώσεις, στις βόλτες και τα ταξίδια. Φωτογραφίζω πια αρκετά περισσότερο.</div><div align="justify"> </div><div align="justify">Αλλά και η αντίληψή μου για τη φωτογραφία έχει αλλάξει. Είμαι πια περισσότερο υποψιασμένη. Ομολογώ ότι πολλές φορές αναζητώ το κάδρο. Όχι ότι το βρίσκω κιόλας, τις περισσότερες φορές είναι κρυμμένο στη γενικότερη εικόνα. Ωστόσο είναι φανερό ότι κάτι έχει αλλάξει προς το καλύτερο και πιο μπελαλίδικο...</div><div align="justify"> </div><div align="justify">Διότι το ένα φέρνει το άλλο χωρίς καλά καλά να το καταλάβω. Ας πούμε ότι όταν οι φωτογραφίες φτάνουν στον υπολογιστή γίνεται το σχετικό ξεκαθάρισμα και μετά τι; Κάποιες πρέπει να φύγουν με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο (είναι καπαρωμένες από την ώρα που τραβήχτηκαν), κάποιες άλλες πρέπει να ανεβούν στο blog (γι' αυτό τραβήχτηκαν)! Αλλά πώς θα ταξιδέψουν στο έξω κόσμο ασενιάριστες και απεριποίητες; Να τις καδράρω λίγο καλύτερα, να τις φωτίσω, να αυξήσω την αντίθεση και κυρίως να τους κάνω μια μικρή δίαιτα, να ταξιδεύουν σβέλτες στα κύματα του διαδικτύου. Δουλειά δεν είχαμε και δουλειά βρήκαμε με εφαρμογές αρχειοθέτησης και επεξεργασίας εικόνας.</div><div align="justify"> </div><div align="justify">Και το τελευταίο πόνημα: <a href="http://picasaweb.google.com/elpisphotos">το δικτυακό φωτογραφικό λεύκωμα</a>! Αυτό κι αν είναι έκπληξη! Δε χρειάζεται πια να ταχυδρομείς τις φωτογραφίες, αρκεί να τις ανεβάζεις στο δίκτυο! Με τον ίδιο τρόπο μπορείς να ταΐζεις και το blog! Καινούργιες επιλογές εδώ: ποια εφαρμογή, ποιες φωτογραφίες, σε ποιες ομάδες, δημόσιες ή ιδιωτικές κ.ο.κ.</div><div align="justify"> </div><div align="justify">Τελικά μήπως γι' αυτό το ταξίδι οι φωτογραφίες είναι μάλλον η αφορμή; Και μη νομίζετε ότι παραπονιέμαι, αλλά σας προειδοποιώ: δεν ξέρετε σε ποια περιπέτεια μπλέκετε την ώρα που δοκιμάζετε αθώα την καινούργια ψηφιακή μηχανή του φίλου σας...</div>Ελπίςhttp://www.blogger.com/profile/15928838007548966590noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-23767840.post-1150408475590386652006-06-16T00:52:00.000+03:002007-06-08T00:38:18.989+03:00Δε νοσταλγώΔε νοσταλγώ εσένα<br />Την αίσθηση της συντροφιάς μας νοσταλγώ<br />Τα μαλλιά σου να μυρίζουν μόσχο στο μαξιλάρι μου<br />Τα μάτια σου να με κοιτάζουν εξεταστικά<br />Τ' αεικίνητά σου χέρια<br /><br />Δε νοσταλγώ εσένα<br />Τον πόνο, την αναμονή, τη θλίψη<br />Την πεθυμιά σου νοσταλγώ<br />Τους ήχους, και τις γεύσεις, και τα χρώματα<br />Τους αναστεναγμούς<br />Που ερμήνευαν<br />Σε θέλω<br />Που ερμηνεύαν<br />Ευτυχώ<br />Εδώ<br />Και<br />ΤώραΕλπίςhttp://www.blogger.com/profile/15928838007548966590noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-23767840.post-1147645681328190052006-05-15T00:42:00.000+03:002007-06-02T00:31:10.731+03:00Δύο ξένοι στην ίδια πόληΒρυξέλλες - Πρωτομαγιά 2006<br /><br /><br /><p align="justify"><a href="http://lh3.google.com/elpisphotos/RKtZ7vKBABI/AAAAAAAAAAM/awivpZt-Y1M/quijote.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://lh3.google.com/elpisphotos/RKtZ7vKBABI/AAAAAAAAAAM/awivpZt-Y1M/quijote.jpg" border="0" /></a><br />Ο Δον Κιχότης και ο Σάντζο Πάντσα ιππεύουν ακαταπόνητοι στην πλατεία Ισπανίας των Βρυξελλών. Το ψηλό βάθρο κι ο ανισόπεδος σχεδιασμός της πλατείας εξασφαλίζουν στην εικόνα τους ελαφρότητα, την αίσθηση ότι να, τώρα θα τριποδίσουν στα σύννεφα προς το καμπαναριό του Αγ. Μιχαήλ. Αν αυτός ο πύργος βέβαια στα βάθη του ορίζοντα μοιάζει όντως στα μάτια του διάσημου ιδαλγού με το καμπαναριό του δημαρχείου και όχι με φανταστικό φρούριο στην κορυφή του οποίου ανεμίζει απτόητος το ξίφος του κάποιος νέο αντίμαχος.</p><p align="justify">Στην ίδια πλατεία, σε ένα άλλο επίπεδο, τυλιγμένος καλά στο παλτό του, με μάτια μισόκλειστα, στέκεται ο Μπέλα Μπάρτοκ. Διαφορετικός αυτός: απόμακρος, απορροφημένος ίσως σε μια κρυφή νέα μελωδία, την οποία εμείς αδυνατούμε να αφουγκραστούμε· μορφή αφαιρετική και γι' αυτό ελκυστική κι αινιγματική συνάμα. Στα πόδια του μικρό μαγιάτικο στεφάνι τιμά την ημέρα και τη μουσική.</p><p align="justify">Κι εμείς ξένοι ανάμεσα σε ξένους και δικοί ανάμεσα σε δικούς σ' αυτή τη μακρινή και τόσο κοντινή ευτωπαϊκή πατρίδα... αυτή της τέχνης.</p>Ελπίςhttp://www.blogger.com/profile/15928838007548966590noreply@blogger.com0