« Αρχική σελίδα | Πάτμος » | Καλό ταξίδι, Αμαλία... » | Newcastle-Upon-Tyne » | Μια λυπημένη σκέψη » | Ανθολογικό quiz » | Τα πρωινά της σιωπής » | Η χωριάτικη και οι Δώδεκα Απόστολοι » | Το χάρτινο σπίτι (μας) » | Οι φωτογραφίες » | Δε νοσταλγώ »

Χώρα Πάτμου


Η Χώρα της Πάτμου μοιάζει με τη Βενετία σε τούτο: Μόλις αρχίσεις να περπατάς στα λιθόστρωτα δρομάκια της μπαίνεις σε μια άλλη εποχή που δεν έζησες ποτέ, αλλά τα κύτταρά σου τη γνωρίζουν, άγνωστον πώς, και τη θυμούνται.

Και μετά από λίγο όλα σου φαίνονται τόσο οικεία... Είναι σα να ζούσες πάντα εκεί!

Χτισμένη γύρω από το καστρομονάστηρο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, η Χώρα είναι ένα παράδοξο λευκόσπορο ρόδι, που κρατάει γερά δεμένα πάνω του κάθε εκκλησάκι, σπίτι και αυλή.

Τα σπίτια της Χώρας αγκαλιάζονται τόσο σφικτά που δεν υπάρχει χώρος ούτε καν για δέντρο, μόνο μερικές μπουκαμβίλιες σε τεράστιες πήλινες γλάστρες διαλαλούν τη χρωματική τους επανάσταση.


Τα σπίτια της Χώρας απλώνουν αψίδες στοργικές και σχηματίζουν δροσερές στοές· το φως και το σκοτάδι παίζουν κρυφτό μέσα και έξω από τις ασπρισμένες καμάρες.

Κι έτσι γλιστράς από τη λάβα του μεσημεριού στη δροσιά της μεσαιωνικής πέτρα, από σοκάκι σε σοκάκι, χωρίς ν' ανησυχείς για το δρόμο της επιστροφής.

Χάνεσαι μέσα στο λαβύρινθο, ξαφνιάζεσαι στα ξέφωτα, κρυφοκοιτάς τις αυλές, ακολουθείς τη μυρωδιά του ψωμιού, σταυροκοπιέσαι στα εκκλησάκια. "Ξαναπεράσαμε από 'δώ;" αναρωτιέσαι.

Ένα αμπέλι καβαλάει τη μάντρα, ένα κουρτινάκι ανεμίζει εκεί ψηλά, ένα γατόνι αράζει στο πεζούλι.

Μια επιγραφή μας βγάζει από τις αλλεπάλληλες στοές. Ουρανός γαλάζιος. Δυο ακόμα βήματα. Η μεγάλη και απέραντη θάλασσα...

Ετικέτες